Η γενναία απόφαση των οικογενειών να δωρίσουν τα όργανα των αδικοχαμένων παιδιών, δημιούργησε νέους, πολύτιμους κρίκους στη μεταμοσχευτική αλυσίδα
Στα χειρουργεία του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου της Πάτρας την περασμένη Κυριακή και τη Δευτέρα, η φόρτιση και η ένταση κυριαρχούσαν.
Δύο παιδιά, ο 14χρονος Σπύρος και ο 12χρονος Νίσι, έγιναν οι τραγικοί πρωταγωνιστές μιας δραματικής παράστασης, που ξεκίνησε με παιχνίδι και βουτιές στον Άραχθο αλλά τελείωσε με τον θάνατό τους, λόγω πνιγμού.
Η γενναία απόφαση των οικογενειών να δωρίσουν τα όργανα των αδικοχαμένων παιδιών, δημιούργησε νέους, πολύτιμους κρίκους στη μεταμοσχευτική αλυσίδα της ζωής. Τουλάχιστον 13 άνθρωποι που βρίσκονταν σε λίστα αναμονής για ένα σωτήριο μόσχευμα, στην Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γερμανία, κέρδισαν την περασμένη εβδομάδα μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή.
Γενναιότητα ανθρώπων, θαύματα επιστήμης
Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας τα επιστημονικά «θαύματα» συνεχίστηκαν. Η λήψη παγκρέατος του 12χρονου Νίσι που έγινε από την ομάδα του κ. Κωστάκη καταγράφεται ως η πρώτη σε ανήλικο στη χώρα μας, και ακολούθησε μεταμόσχευση σε ενήλικα ταυτόχρονα παγκρέατος – νεφρού.
Ο 14χρονος Σπύρος δημιούργησε έναν από τους πολλούς κρίκους ζωής, με έναν 43χρονο ογκολογικό ασθενή, με ηπατικές μεταστάσεις από καρκίνο του παχέος εντέρου, ο οποίος ανέμενε στο Λαϊκό το σωτήριο μόσχευμα.
«Ο ασθενής είχε διαγνωσθεί προ 3ετίας με καρκίνο παχέος εντέρου. Η καλή συνολικά βιολογία του καρκίνου τού επέτρεψε να ενταχθεί στο πρωτόκολλο μεταμόσχευσης για μεταστάσεις από καρκίνο του παχέος εντέρου που εφαρμόζεται από εφέτος και στην Ελλάδα, για την ακρίβεια, είναι ο δεύτερος ασθενής που μεταμοσχεύθηκε με αυτή την ένδειξη» λέει ο Καθηγητής Χειρουργικής και Μεταμοσχεύσεων, Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής Μεταμόσχευσης Ήπατος και Χειρουργικής Ηπατοπαθών του νοσοκομείου «Λαϊκό», Γιώργος Σωτηρόπουλος.
Οι προκλήσεις στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν αρκετές, όπως σημειώνει: «Οι αυξημένες τεχνικές δυσκολίες της ηπατεκτομής στον λήπτη, ο οποίος είχε ήδη υποβληθεί στο παρελθόν 2 φορές σε ηπατεκτομή και οι ανατομικές σχέσεις ήταν πλέον τελείως αλλαγμένες. Η ανάγκη να γίνει η επαναιμάτωση του μοσχεύματος όσο το δυνατό γρηγορότερα, ώστε να μειωθεί η πιθανότητα δυσπραγίας του μοσχεύματος λόγω της ταλαιπωρίας που είχε υποστεί το ήπαρ του παιδιού από το τραγικό γεγονός. Η ανθρώπινη αγωνία να πάει καλά ένας νέος λήπτης με μικρά παιδιά και τέλος η επιστημονική επιθυμία να εφαρμοστεί σωστά ένα καινούριο – διεθνές πρωτόκολλο θεραπείας».
Το συναισθηματικό βάρος της δωρεάς πιέζει σε κάθε χειρουργείο και σε κάθε ομάδα επαγγελματιών υγείας, όταν δε ο δότης είναι παιδί όλα αμβλύνονται. Όπως εξηγεί ο καθηγητής: «Οπωσδήποτε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ακόμη πιο έντονη η επιθυμία και η προσδοκία της επιτυχούς έκβασης της μεταμόσχευσης, προκειμένου η μεγαλειώδης προσφορά των γονέων του παιδιού να αξιοποιηθεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όλα τα μέλη της ιατρονοσηλευτικής ομάδας που μετέχουν στη μεταμόσχευση νιώθουν μία αδήλωτη ιερή υποχρέωση να συνεισφέρουν με όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση. Το συναισθηματικό βάρος είναι μεγάλο, απαλύνεται όμως από την προοπτική υγείας που παρέχεται στον υποψήφιο λήπτη και από το γεγονός ότι ένα ευγενές όργανο του αποβιώσαντος παιδιού θα συνεχίσει να δίνει ζωή σε έναν συνάνθρωπό μας».
Υπέρτατη πράξη αγάπης
«Είναι η υπέρτατη πράξη αγάπης. Κρατήστε το αυτό, λείπει από την εποχή μας», ήταν τα λόγια του 43χρονου, πατέρα δύο μικρών παιδιών, που έλαβε το ήπαρ του 14χρονου Σπύρου.
«Δεν είχε αρχικά ενημερωθεί ή δεν είχε καταλάβει ότι το μόσχευμα προερχόταν από τον 14χρονο δότη και φυσικά αυτό που μου είπε ότι πόσο συγκινημένος είναι και πόσο βαρύτερη νιώθει τώρα την αποστολή τώρα, έχοντας το μόσχευμα του νέου παιδιού» λέει ο κ. Σωτηρόπουλος.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος λοιπόν να μετατρέψει αυτή την ευγνωμοσύνη σε πράξη; Ποια είναι η «δεύτερη ευκαιρία» πέρα από το ιατρικό σκέλος; «Βλέποντας το ερώτημα αυτό από την πλευρά του θεράποντος ιατρού και προσπαθώντας να μπω στη θέση του ασθενούς, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει μία δύσκολη στιγμή της ζωής του ως πρόκληση να αλλάξει τη φιλοσοφία της ζωής του, το πώς σκέπτεται και ενεργεί, να μετατρέψει το πρόβλημα σε μία δεύτερη ευκαιρία. Στην περίπτωση του λήπτη ενός νεανικού μοσχεύματος θα μπορούσε ο λήπτης αφενός να φροντίσει να διάγει μία ζωή εναρμονισμένη με τις ιατρικές επιταγές, ώστε να επιτύχει το μακροβιότερο δυνατό προσδόκιμο επιβίωσης, αφετέρου να αποτελέσει ο ίδιος ζωντανή διαφήμιση της ευεργεσίας που έχει λάβει και συνάμα πρεσβευτή της αξίας της δωρεάς οργάνων στην κοινωνία» καταλήγει ο καθηγητής.
