Ο θυλακιώδης καρκίνος του θυρεοειδούς είναι ο δεύτερος πιο κοινός τύπος καρκίνου του θυρεοειδούς, που αποτελεί περίπου το 10 έως και το 15% όλων των καρκίνων του θυρεοειδούς. Το θυλακιώδης καρκίνωμα (ονομάζεται επίσης καρκίνος του θυλακίου) ονομάζεται «καλά διαφοροποιημένος» καρκίνος του θυρεοειδούς, όπως ο θηλώδης καρκίνος του θυρεοειδούς, αλλά είναι συνήθως λίγο πιο κακοήθης (επιθετικός)..
Ο θυλακιώδης καρκίνος εμφανίζεται σε μια ελαφρώς μεγαλύτερη ηλικιακή ομάδα από ό, τι συμβαίνει με τον θηλώδη καρκίνο του θυρεοειδούς και είναι επίσης λιγότερο συχνός στα παιδιά. Σε αντίθεση με τον θηλώδη καρκίνο του θυρεοειδούς, ο θυλακιώδης καρκίνος εμφανίζεται σπάνια μόνο μετά την έκθεση σε ακτινοβολία.
Ο θάνατος από θυλακιώδη καρκίνο θυρεοειδούς σχετίζεται συχνά με τον βαθμό αγγειακής εισβολής. Η ηλικία είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας όσον αφορά την πρόγνωση. Οι ασθενείς άνω των 55 ετών συχνά έχουν μια πιο επιθετική ασθένεια από τους νεότερους ασθενείς με θυλώδη καρκίνο και συνήθως ο όγκος δεν συγκεντρώνει το ιώδιο καθώς και σε νεότερους ασθενείς.
Η αγγειακή εισβολή είναι συχνά χαρακτηριστική για τον θυλακιώδη καρκίνο του θυρεοειδούς και ως εκ τούτου η μετάσταση είναι πιο συχνή από ό, τι στον θηλώδη. Η μετάσταση μπορεί να συμβεί ακόμα και αν ο καρκίνος εντός του θυρεοειδούς είναι μικρός. Ο πνεύμονας, τα οστά, ο εγκέφαλος, το συκώτι, η ουροδόχος κύστη και το δέρμα είναι πιθανές περιοχές μετάστασης.
Η εμπλοκή των λεμφαδένων σε περιπτώσεις θυλακιώδη καρκίνου του θυρεοειδούς είναι πολύ λιγότερο συχνή (μόνο 8-10%) σε σύγκριση με αυτή του θηλώδη καρκίνου.
Χαρακτηριστικά του θυλακιώδη καρκίνου
- Έναρξη σε ηλικίες 40 έως 60 ετών
- Είναι πιο συχνός στις γυναίκες από τους άνδρες με αναλογία 3 προς 1
- Η πρόγνωση σχετίζεται άμεσα με το μέγεθος του όγκου [μικρότερος από 1,0 cm (3/8 ιντσών) καλή πρόγνωση]
- Σπάνια σχετίζεται με την έκθεση σε ακτινοβολία
- Η εξάπλωση στους λεμφαδένες είναι ασυνήθιστη (~ 12%)
- Η εισβολή σε αγγειακές δομές (φλέβες και αρτηρίες) εντός του θυρεοειδούς αδένα είναι συχνή
- Η μετάσταση (σε πνεύμονες ή οστά) είναι ασυνήθιστη, αλλά πιο συχνή από ό, τι στον θυλώδη καρκίνο
- Το συνολικό ποσοστό θεραπείας είναι υψηλό (κοντά στο 95% για μικρές αλλοιώσεις σε νεαρούς ασθενείς), μειώνεται με την προχωρημένη ηλικία
Διαχείριση του θυλακιώδη καρκίνου
Ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι εάν αυτοί οι όγκοι είναι μικροί και δεν εισβάλλουν σε άλλους ιστούς (η συνήθης περίπτωση), τότε απλώς η αφαίρεση του λοβού του θυρεοειδούς (το μισό του θυρεοειδούς) που περιέχει τον όγκο θα προσφέρει τόσο καλή πιθανότητα θεραπείας όσο η αφαίρεση ολόκληρου του θυρεοειδούς .
Αυτοί οι υποστηρικτές της συντηρητικής χειρουργικής θεραπείας βασίζονται στο χαμηλό ποσοστό υποτροπής του κλινικού όγκου (5-20%) παρά το γεγονός ότι μικρές ποσότητες καρκινικών κυττάρων μπορούν να βρεθούν σε έως και 88% των αντίθετων θυρεοειδών ιστών του λοβού. Βασίζονται επίσης σε ορισμένες μελέτες που δείχνουν αυξημένο κίνδυνο υποπαραθυρεοειδισμού και επαναλαμβανόμενου τραυματισμού του λαρυγγικού νεύρου σε ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική θυρεοειδεκτομή (καθώς υπάρχει εγχείρηση και στις δύο πλευρές του λαιμού).
Οι υποστηρικτές της ολικής θυρεοειδεκτομής (πιο επιθετική χειρουργική επέμβαση) βασίζονται αρκετές μεγάλες μελέτες που δείχνουν ότι σε έμπειρα χέρια η συχνότητα επαναλαμβανόμενων νευρικών τραυματισμών και μόνιμου υποπαραθυρεοειδισμού είναι αρκετά χαμηλή (περίπου 1%). Το πιο σημαντικό, αυτές οι μελέτες δείχνουν ότι οι ασθενείς με ολική θυρεοειδεκτομή που ακολουθούνται από θεραπεία με ραδιοϊώδιο και καταστολή του θυρεοειδούς, έχουν σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό υποτροπής και χαμηλότερη θνησιμότητα όταν οι όγκοι είναι μεγαλύτεροι από 1,0 cm.
Σχεδόν όλοι οι ασθενείς με θυλακιώδη καρκίνο του θυρεοειδούς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ολική θυρεοειδεκτομή. Εάν ο χειρουργός σας λέει ότι πρόκειται να αφαιρέσει όλο τον θυρεοειδή αδένα στην πλευρά του λαιμού που έχει τον καρκίνο και “μέρος” του θυρεοειδούς αδένα στην άλλη πλευρά, τότε βρείτε έναν άλλο χειρουργό.
Ο μόνος λόγος για τον χειρουργό να μην αφαιρέσει ολόκληρο τον θυρεοειδή είναι επειδή φοβάται να μην τραυματίσει το νεύρο. Αυτό συνήθως σημαίνει ότι δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία για αυτή την επέμβαση. Εάν ο χειρουργός σας φοβάται να κάνει την πλήρη επέμβαση επειδή μπορεί να τραυματίσει κάτι, τότε σκεφτείτε δύο φορές να βρείτε έναν άλλο χειρουργό που κάνει αυτήν την επέμβαση πιο συχνά. Μην αφήνετε έναν χειρουργό να αφαιρέσει τον θυρεοειδή σας εάν δεν κάνει αυτήν την επέμβαση πολύ συχνά.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι οο γρήγορος τρόπος με τον οποίο ο όγκος εξετάζεται κάτω από το μικροσκόπιο για χαρακτηριστικά καρκίνου, μπορεί να είναι αναξιόπιστος κατά την οριστική διάγνωση του θυλακιώδη καρκίνου κατά τη στιγμή της χειρουργικής επέμβασης. Με διαφορετικό τρόπο, είναι δύσκολο για τον παθολόγο να διαγνώσει με ακρίβεια τον θυλακιώδη καρκίνο του θυρεοειδούς γρήγορα, χωρίς κάποια ειδική προετοιμασία του δείγματος βιοψίας. Αυτό το πρόβλημα δεν εμφανίζεται με άλλους τύπους καρκίνου του θυρεοειδούς.
Με βάση αυτές τις μελέτες και το παραπάνω φυσικό ιστορικό και την επιδημιολογία του θυλακιώδη καρκινώματος, τα ακόλουθα αποτελούν ένα τυπικό σχέδιο θεραπείας:
- Τα θυλακιώδη καρκινώματα που είναι καλά περιγραμμένα, απομονωμένα, ελάχιστα επεμβατικά και λιγότερο από 1 εκατοστά σε έναν νεαρό ασθενή (<40) αντιμετωπίζονται με ημι-θυρεοειδεκτομή (αφαίρεση του μισού του θυρεοειδούς).
- Όλοι οι άλλοι θα πρέπει πιθανώς να υποβληθούν σε θεραπεία με ολική θυρεοειδεκτομή και αφαίρεση τυχόν διευρυμένων λεμφαδένων στις κεντρικές ή πλευρικές περιοχές του λαιμού.
Η χρήση ραδιενεργού ιωδίου μετεγχειρητικά
Τα κύτταρα του θυρεοειδούς είναι μοναδικά στο ότι διαθέτουν τον κυτταρικό μηχανισμό για την απορρόφηση του ιωδίου. Το ιώδιο χρησιμοποιείται από τα θυρεοειδή κύτταρα για την παραγωγή θυρεοειδικής ορμόνης. Σπάνια άλλα κύτταρα του σώματος θα απορροφήσουν ή θα συγκεντρώσουν το ιώδιο.
Οι γιατροί μπορούν να επωφεληθούν από αυτό το γεγονός και να δώσουν ραδιενεργό ιώδιο σε ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς. Υπάρχουν διάφοροι τύποι ραδιενεργού ιωδίου, με έναν τύπο να είναι τοξικό για τα κύτταρα. Τα καρκινικά κύτταρα απορροφούν το ιώδιο και ως εκ τούτου μπορούν να στοχευθούν δίνοντας το τοξικό ισότοπο (I-131).
Και πάλι δεν χρειάζονται τη διαδικασία όλοι όσοι έχουν θηλώδη καρκίνο του θυρεοειδούς, αλλά εκείνοι με μεγαλύτερους όγκους, εξαπλωμένους σε λεμφαδένες ή άλλες περιοχές, όγκοι που εμφανίζονται επιθετικοί μικροσκοπικά και ηλικιωμένοι ασθενείς μπορεί να επωφεληθούν από αυτήν τη θεραπεία. Είναι ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τύπος «στοχευμένης θεραπείας» που θα έχει ελάχιστες ή καθόλου δυνητικές παρενέργειες (χωρίς απώλεια μαλλιών, ναυτία, απώλεια βάρους κ.λπ.).
Η πρόσληψη ραδιενεργού ιωδίου ενισχύεται από υψηλά επίπεδα TSH. Επομένως, οι ασθενείς θα πρέπει να βρίσκονται εκτός της υποκατάστασης θυρεοειδικής ορμόνης και σε δίαιτα χαμηλού ιωδίου για τουλάχιστον δύο εβδομάδες πριν από τη θεραπεία. Συνήθως χορηγείται 6 εβδομάδες μετά τη χειρουργική επέμβαση (αυτό είναι μεταβλητό) μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε 12 μήνες εάν είναι απαραίτητο (εντός ορισμένων ορίων δόσης).
Τι γίνεται με τα χάπια θυρεοειδούς μετά από χειρουργική επέμβαση καρκίνου του θυρεοειδούς;
Ανεξάρτητα από το εάν ένας ασθενής έχει μόνο έναν λοβό του θυρεοειδούς ή αφαιρεθεί ολόκληρος ο θυρεοειδής αδένας, οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι πρέπει να λαμβάνουν θυρεοειδική ορμόνη για την υπόλοιπη ζωή τους. Αυτό γίνεται για να αντικαταστήσει την ορμόνη σε εκείνους που δεν έχουν αριστερό θυρεοειδή, και να καταστέλλει την περαιτέρω ανάπτυξη του αδένα σε εκείνους με λίγο ιστό στον λαιμό.
Υπάρχουν καλές ενδείξεις ότι το θυλακιώδη καρκίνωμα ανταποκρίνεται στην ορμόνη διέγερσης του θυρεοειδούς (TSH) που εκκρίνεται από την υπόφυση, επομένως, δίδεται εξωγενής θυρεοειδής ορμόνη που οδηγεί σε μειωμένα επίπεδα TSH και χαμηλότερη ώθηση για την ανάπτυξη οποιωνδήποτε υπολειπόμενων καρκινικών κυττάρων. Τα ποσοστά υποτροπής και θνησιμότητας έχουν αποδειχθεί χαμηλότερα σε ασθενείς που λαμβάνουν καταστολή.
Τι είδους μακροπρόθεσμη παρακολούθηση είναι απαραίτητη;
Όλοι οι ασθενείς με θυλακιώδη καρκίνο του θυρεοειδούς παρακολουθούνται δια βίου για την παρακολούθηση της νόσου και των ορμονών τους. Οι ασθενείς θα πρέπει να κάνουν ετήσιο έλεγχο για το επίπεδο θυρεοσφαιρίνης στο αίμα καθώς και παρακολούθηση υπερήχων υψηλής ανάλυσης στον αυχένα.
Η θυροσφαιρίνη γενικά δεν είναι χρήσιμη για την αρχική διάγνωση του θυλακιώδη καρκίνου του θυρεοειδούς, αλλά είναι αρκετά χρήσιμη στην παρακολούθηση ενός καλά διαφοροποιημένου καρκινώματος (εάν έχει πραγματοποιηθεί ολική θυρεοειδεκτομή). Ένα υψηλό επίπεδο θυρεοσφαιρίνης στον ορό που προηγουμένως ήταν χαμηλό μετά την ολική θυρεοειδεκτομή, ειδικά εάν σταδιακά αυξήθηκε με διέγερση TSH είναι ουσιαστικά ενδεικτικό υποτροπής.
Μια τιμή μεγαλύτερη από 10 ng / ml συσχετίζεται συχνά με δομική (αναγνωρίσιμη) υποτροπή ακόμη και αν μια σάρωση ιωδίου είναι αρνητική. Τα αυξημένα επίπεδα θυρεοσφαιρίνης θα πρέπει να ακολουθούνται από διαγνωστικές απεικονιστικές εξετάσεις για τον προσδιορισμό της πιθανής τοπικής, περιφερειακής (λεμφαδένας) ή μακρινής θέσης ανάλυσης για δομικές ανωμαλίες. Τα χαμηλά επίπεδα της θυρεοσφαιρίνης χωρίς διέγερση στα 1-3 pg / ml ενδέχεται να μην σχετίζονται με αναγνωρίσιμη δομική νόσο.
